Five ways to play: differentiatie in het leren
In de nieuwe Need for Speed game kun je maar liefst op vijf verschillende manieren spelen, punten verdienen en daarmee nieuwe content ontgrendelen. Het concept van ‘spelen op je eigen manier’ inspireerde mij om eens de volgende vraag te onderzoeken: Kunnen we dit misschien ook toepassen in een educatief spelconcept, waarbij er een koppeling wordt gemaakt met het leren van jongeren?
Five ways to play
Need for Speed laat je op vijf verschillende manieren spelen. Je hoeft niet alleen maar punten te verdienen door races te winnen. Ook met bepaalde vaardigheden (zoals driften), het aanpassen van je auto, het racen in een team en chaos veroorzaken op de weg kun je punten verdienen en dus verder komen in de game. Je kunt je zelfs toeleggen op een specifieke manier van spelen. Het is een vorm van differentiatie binnen een spelconcept en dat maakt het interessant om door te vertalen naar het leren in het onderwijs.
Geen leerstijlen, maar (flexibele) leervoorkeuren
Om maar meteen duidelijk te zijn: leerstijlen bestaan niet. Daar is het nodige wetenschappelijke bewijs voor. Leervoorkeuren bestaan wel (zie het boek ‘Liefde voor leren‘ van Manon Ruijters). Er zijn worden vijf leervoorkeuren onderscheiden: de kunst afkijken (observeren, nadoen), participeren (sparren met anderen), kennis verwerven (traditioneel), oefenen (uitproberen in een veilige omgeving) en ontdekken (zelf uitvinden). Leervoorkeuren gaan niet zozeer over de persoon die leert, maar over de context waarin je graag leert. Per context (dus per case, per situatie, per opdracht) kan dit verschillen. Wel is het zo, dat per context ongeveer twee leervoorkeuren dominant aanwezig zijn. Je kunt ‘schakelen’ tussen deze en de overige leervoorkeuren.
Leeractiviteiten in een spelconcept op je eigen manier uitvoeren
Als we de gameplay van the Need for Speed zouden combineren met de genoemde leervoorkeuren dan kom ik uit op een globaal spelconcept (nader uit te werken) waarin leeractiviteiten op verschillende manieren kunnen worden aangepakt en voltooid door de spelers. Wil je in een leeractiviteit bepaalde kennis en vaardigheden grotendeels verwerven met behulp van een demonstratie of een traditionele, frontale les? Prima, geen probleem. Of wil je juist liever een levensechte casus doorlopen, waarbij je kennis en training just-in-time krijgt aangeboden of pas wanneer je er echt zelf niet uitkomt (tijdens het uitvinden)? Ook goed! Voorwaarde is wel dat leerlingen redelijk zelfstandig zijn en elkaar helpen in de groepjes die ontstaan. De samenstelling van de groepjes is idealiter heterogeen, zodat een sterkere leerling een zwakkere leerling hulp kan geven. Elke aanpak van de leeractiviteit leidt tot hetzelfde maximaal aantal punten dat behaald kan worden. Of je het maximum aantal punten haalt, hangt uiteraard af van je inzet en uiteindelijke prestatie. Zo worden leerlingen met een bepaalde leervoorkeur niet onbedoeld voorgetrokken.
Wat denk jij? Is zo`n spelconcept mogelijk, überhaupt uitvoerbaar? Of kunnen we alleen in een video game genieten van deze speciale vorm van differentiatie? Deel jouw ideeën en mening hieronder.